Liefde is overal

Foto: Isabel Depestel en partner, foto genomen door verhalenverteller Ann-elise Lietaert

Net geen tien jaar getrouwd

Zeven jaar geleden ben ik gescheiden na een relatie van zestien jaar waarvan net geen tien jaar getrouwd. Het eerste wat ik dacht: ik moet mij zo snel mogelijk opnieuw gelukkig en geliefd voelen. Ik zocht het geluk overal: in een vereniging voor ondernemers, in kooklessen, in leesclubs, in groepsreizen, in daten met louche types, in netflix bingen, in extreem lange dagen werken, in sporten en ga zo maar door. 

Na de zoveelste mislukte relatie vertelde een vriendin, al jaren zelf single, dat liefde overal te vinden is. Liefde was geen exclusief voorrecht tussen partners. Liefde, zo was haar ervaring, vond ze ook terug in het contact met kinderen, collega's, huisdieren, familie, toevallige ontmoetingen en sterker nog, bij zichzelf.

Clichés in de liefde

Bij zichzelf? Het is een cliché dat je eerst van jezelf moet houden vooraleer je van een ander kunt houden. Het is nog een groter cliché dat je pas de juiste persoon aantrekt als je jezelf graag genoeg ziet. Hield ik dan niet van mezelf? En mag dat wel, houden van jezelf? Is dat niet enorm egoïstisch als moeder, als dochter, als ex-partner, als vriendin, ...? In West-Vlaanderen vinden we het nogal gedurfd om jezelf op de eerste plaats te zetten. Een beetje arrogant zelfs. Hou dat gedrag maar gereserveerd voor de provincie Antwerpen. Is Narcissus niet in het water gevallen omdat hij zo verliefd was op zijn eigen spiegelbeeld? Jezelf graag zien, dat leerden de oude Grieken ons al, dat betekent op den duur jouw eigen ondergang. Te vermijden dus.

De eerste jaren na de scheiding richtte ik mijn vergrootglas dus op de anderen. Het bleek te werken, ik zag overal liefde: een mevrouw aan de kassa die vroeg hoe mijn dag geweest was; een chauffeur die mij voorliet in het verkeer; cliënten die op tijd kwamen en netjes betaalden; vrienden die zomaar een berichtje stuurden, mijn ouders die verse groenten en eieren kwamen brengen; mijn kinderen die na school uitgebreid wilden knuffelen en mijn kat die 's avonds tegen mij aan kwam liggen. Het was dus waar wat mijn vriendin beweerde. Ik had steeds minder nood aan een partner. 

Heavy stuff

Toch werd ik plots door een vriendin aan een tafel gezet met al haar vrijgezelle vrienden. Vier jaar en zes maanden ben ik ondertussen met één van die vrijgezellen samen en na de hevige corona periode verwelkomden we onze eigenste lockdown baby. Je kan het dus min of meer opnieuw een gezin noemen, een nieuw samengesteld gezin weliswaar. Heavy stuff is dat. De ene week vorm ik met mijn partner en peuter een gezin van drie, de andere week vormen we met de pubers erbij een gezin van vijf en af en toe ga ik er even tussenuit met de pubers en ben ik weer een gezin van drie, maar dan anders. 

Missie geslaagd? De rollen die ik moet en mag opnemen zijn haast niet bij te houden: mama, partner, ex-partner, dochter, zus, vriendin, werknemer, dochter, zelfstandige, student, ... wie is degene die al die moetjes en magjes in goede banen leidt? Steeds vaker besef ik dat er nog een rol te vervullen is: die van mezelf. Ik neem terug de uitspraak van mijn vriendin erbij: liefde is overal, ook bij jezelf. Maar wie ben ik als alle rollen wegvallen? Wie ben ik als ik geen mama of partner ben? Wie zal ik zijn als mijn ouders en familie wegvallen? 

Vriendschapsverlies

Doorheen de jaren stapelen de verliezen zich op. Bijvoorbeeld wat betreft vriendschappen. Wat een rollercoaster is dat toch? Mensen waar je jaren lief en leed mee deelt en die plots jouw berichten niet meer beantwoorden. Het haalt jouw hele zijn ondersteboven. Als ik er met anderen over spreek dan ben ik niet de enige die dit ervaart. In mijn therapeutische gesprekken met cliënten zijn veranderende vriendschappen ook een veelvuldig terugkerend thema. Het is een normaal, levend verlies en het hoort bij één van de vele voor- en nadelen van het ouder mogen worden: jij verandert, jouw vrienden veranderen en dat veranderen gaat niet altijd in dezelfde richting. Ik neem er zelf steeds meer vrede bij. Vroeger ging ik eraan trekken en sleuren, nu ben ik blij om wat geweest is en verwelkom ik eender welke situatie die zich aandient. Het is wat het is. 

Wat overblijft

Op het einde van de rit, blijf je dus over met jezelf. En dat vind ik best wel iets om te vieren op Valentijn. We hebben niet per se een lief, kind of vriendin nodig om liefde te voelen. Je mag het in de eerste plaats met en voor jezelf vieren, omdat jij en jezelf de langstdurende en meest waardevolle relatie zal blijken te zijn. Ik wens iedereen dus vandaag een extra portie zelfliefde toe: dat je iets mag doen waar je blij van wordt, dat je iets lekkers mag proeven, iets fijns mag voelen, iets liefs mag horen, iets leuks mag zien en iets heerlijks mag ruiken. Geniet maar van alle liefde die al in jou zit vandaag en wacht niet op de bos bloemen van een ander! 

PS Ondertussen bestaat ook Galentine's Day: een volledig, vrouwelijke variant op Valentijnsdag waarin je jouw vriendschap extra viert. Een heerlijke filosofie vind ik dat, vriendschappen zijn verre vanzelfsprekend. Ze komen en gaan, het is een cliché, maar waar: slechts enkelen blijven bestaan. Vier ze dus maar zoveel je kan! 

Liefde is overal, begin bij jezelf.