Soms duurt de tijd veel te lang

Foto: de jongste zoon vraagt om terug baby te mogen zijn na een wandeling. Hij gaat er bij zitten, wil geen grote jongen meer zijn. Gewoon baby zijn. Op dat moment heb ik mijn handen vol en weet ik niet hoe ik hem tot aan de auto zal dragen. Ik zet mij ernaast, doe mijn ogen dicht en denk na. 

De tijd afpellen

Soms duurt de tijd veel te lang. Alsof we de uren, minuten en seconden traag moeten afpellen om de klok weer een stapje vooruit te doen gaan. Januari voelt voor velen als zo'n maand die veel te lang duurt. 

De kerst- en eindejaarsfeesten zijn voorbij, de goede voornemens werden alweer overboord gegooid en de ziektekiemen houden in menig huishouden, ook in het onze, lelijk thuis. Mijn mailbox stroomt vol van reisaanbiedingen die de ultieme remedie lijken aan te bieden voor deze winterdip: een zomerreisje plannen waarin we dan eindelijk mogen genieten van zonneschijn en welverdiende rust.

Wat verkopen die reisbureaus mij eigenlijk? Ze raden mij aan de komende helft van het jaar zo snel mogelijk te doorspartelen om dan maximaal te genieten van mijn veertien dagen congé payé. Vervolgens kan ik met opgeladen batterijen in sneltreintempo het nieuwe schooljaar aanvatten, de kerstboom van zolder halen en de flessen cava koel zetten om daarna opnieuw te klinken op 'een nieuw jaar, een nieuw begin waarin het deze keer allemaal anders zal zijn'. Een nieuw jaar waarin we tijd zullen nemen om te genieten, om te rusten, om te koesteren wat echt telt?

Commercieel gedoe is oké

Terwijl ik dit schrijf, ligt de oudste zoon ziek in bed en de jongste uitgeteld van school in de zetel. Nog een kleine veertien dagen en ik mag Valentijn vieren met mijn voltallig gezin. Een feestdag waar ik zelf altijd naar uit kijk. Ik weet het, de liefde mag je niet exclusief voorbehouden aan een commerciële dag, het is toch veel belangrijker elkaar elke dag graag te zien en bla bla bla. Inderdaad, helemaal mee eens, toch strooi ik op Valentijn extra met bloemblaadjes en chocolaatjes. Omdat het mag, van mezelf! 

Dat feest vieren mogen we voor de zomervakantie begint nog een aantal keer meemaken: carnaval, Pasen, Moederdag, communies, groeifeesten, jubilea, trouwfeesten, Vaderdag en enkele verjaardagen tussenin (er staan dit jaar bijzonder veel veertigste verjaardagsfeestjes op de agenda, hoera!). Het is duidelijk dat mijn jaar georganiseerd wordt rond het kerkelijk jaar. Sommige feesten zijn in mijn gezin een beetje in de vergetelheid geraakt zoals Driekoningen en Maria Lichtmis. En tegenwoordig vier ik liever Halloween dan Allerheiligen te herdenken. Het kerkelijk jaar wordt steeds eigentijdser en individueler ingekleurd. Ook dat vind ikzelf helemaal prima, die christenen hebben voor hun kalender toch ook maar stevig plagiaat gepleegd bij de heidense jaarfeesten. 

Ankers en golven

Ik zie mezelf niet als een praktiserend christen, integendeel. Bij een kerkelijke uitvaart ga ik zelfs niet meer om de hostie. De eucharistieviering voelt voor mij als een fossiel uit een vorig tijdperk. Na programma's als Godvergeten waarin seksueel misbruik in de katholieke kerk woord en beeld kreeg, explodeerde het aantal kerkverlaters. Ook daar kan ik begrip voor opbrengen. Steeds minder mensen willen een geboorte, huwelijk of afscheid kerkelijk vieren of herdenken. Maar wat blijft er dan over om deze bijzondere gebeurtenissen een plaats te geven? We zoeken geleidelijk aan de essentie opnieuw op en verwonderen ons over de rituelen en ceremonies die verankerd zitten in de flashy verpakking van gecommercialiseerde feestdagen. Kerstmis is niet zomaar een plastieken boom neerzetten en pakjes onder leggen, Pasen is niet domweg een paashaas die chocolade eieren verstopt. Het zijn niet gewoonweg zinloze verzinsels, het blijken meer en meer ankers in ons leven te zijn waar we naartoe kunnen leven. Ze doorbreken de dagelijkse routine en brengen een golf van verlangen, vieren, stilstaan en herinneren teweeg. Ze maken onze tijdsbeleving minder lang en brengen licht in de donkere wintermaanden.

Wandel door eender welke winkelstraat en je kan in een oogopslag zien wat de volgende feestdag op de kalender is. In de Roeselaarse winkelstraten wemelt het ondertussen van de rode hartjes en de liefdesboodschappen. "Laat maar komen", zeg ik dan, het maakt mijn lange maand januari meteen een stuk draaglijker. Verlangen zorgt ervoor dat onze innerlijke tijdsbeleving sneller gaat. Het beleven van het feest of de bijzondere gebeurtenis, duwt dat gaspedaal nog eens steviger in. Kerstmis, nieuwjaar, een trouwfeest, een zomervakantie, ze lijken allemaal in een waas te passeren. Ze zijn al gedaan nog voor we het gevoel hebben dat we er echt van konden genieten.  

Mijlpalen markeren

"Time flies when you're having fun", vertelt het gezegde. Hoe mooi zou het zijn als we die pauzeknop eens zouden indrukken terwijl we "fun" beleven? Probeer het maar eens om een ogenblik rust te nemen tijdens een volgend feest in plaats van snel, snel pakjes te willen openen; de meest perfecte ovenschotel of taart op tafel te willen toveren; het iedereen naar zijn zin te maken. Voel maar eens wat het feest met jou doet. Hoe wil je hier later op terugkijken? Welk gevoel wil je meenemen? Wat zou je graag zeggen tegen de mensen rondom jou? Wat houdt je tegen om gewoon te zeggen tegen anderen als je van ze houdt, als je hun vriendschap, hun tijd die ze voor jou vrijmaken waardeert? Het zal tussen alle feestdrukte, pakjes en taart misschien wel het mooiste zijn wat ze onthouden en een mijlpaal in hun leven markeren. 

Een tip? Je hoeft niet te wachten tot het een officiële feestdag is. Je kan gewoon zelf beslissen om een gewone dag feestelijk te maken. Je mag jouw eigen feestdagen verzinnen. Je mag jouw eigen rituelen en ceremonies in het leven roepen. Je mag naar hartenlust vind-ik-leuks en lieve berichtjes rondstrooien. Ja, je mag gewoon in deze veel te lange januarimaand nog beslissen om vandaag het leven te vieren. Doe maar.

Jouw leven, jouw feest.